اميرمؤمنان(ع) مى‏فرمايد: «حضرت مهدى(عج) در مسير حركت خود به يكى از سادات حسنى كه دوزاده هزار نفر رزمنده را به همراه دارد، برخورد مى‏كند؛ حسنى در مقام احتجاج برمى‏آيد و خود را سزاوارتر به رهبرى مى‏داند. حضرت در پاسخ او مى‏گويد: «من مهدى هستم». حسنى مى‏پرسد: آيا دليل و نشانه‏اى دارى تا با تو بيعت كنم؟ حضرت به پرنده‏اى كه در آسمان در حال پرواز است، اشاره مى‏كند و آن پرنده فرود مى‏آيد و در دستان حضرت قرار مى‏گيرد. آن‏گاه به قدرت خداوند لب به سخن مى‏گشايد و بر امامت حضرت مهدى(عج) گواهى مى‏دهد.
براى اطمينان بيشتر سيّد حسنى، امام(ع) چوب خشكى را به زمين فرو مى‏برد؛ آن چوب سبز مى‏شود و شاخ و برگ مى‏دهد. بار ديگر، پاره سنگى را از زمين بر مى‏دارد و با يك فشار آن را خرد كرده، همانند خمير نرم مى‏كند.
سيّد حسنى با ديدن آن كرامات به حضرت ايمان مى‏آورد. خود و همه نيروهايش تسليم امام(ع) مى‏شوند و حضرت او را به عنوان فرمانده نيروى خط مقدّم مى‏گمارد».(1)

2. جوشش آب و آذوقه از زمين

امام صادق(ع) مى‏فرمايد: «هنگامى كه امام(ع) در شهر مكه ظهور مى‏كند و قصد حركت به كوفه را دارد، به نيروهايش اعلام مى‏كند كه كسى آب و غذا و توشه راه با خود برندارد. حضرت(ع) سنگ موسى(ع) را كه به وسيله آن دوازده چشمه آب زلال از زمين جوشاند، همراه دارد. در مسير راه هر جا توقف مى‏كنند، آن سنگ را نصب مى‏كند و از زمين چشمه‏هاى آب مى‏جوشد. هر كس گرسنه باشد با نوشيدن آن سير مى‏گردد و هر كس تشنه باشد، سيراب مى‏شود.
تهيه آذوقه و آب بين راه سپاهيان به همين ترتيب است تا هنگامى كه به شهر نجف برسند؛ در آن‏جا با نصب آن سنگ، براى هميشه از زمين آب و شير مى‏جوشد كه گرسنه و تشنه‏اى را سير مى‏كند».(2)
امام باقر(ع) مى‏فرمايد: «هنگامى كه حضرت قائم(ع) ظهور مى‏كند، پرچم پيامبر(ص) و انگشتر سليمان و سنگ و عصاى موسى همراه او خواهد بود. پس به امر حضرت در بين سپاهيان اعلام مى‏شود كه كسى زاد و توشه براى خود و علوفه براى چهارپايان بر ندارد. برخى از همراهان مى‏گويند: او مى‏خواهد ما را به هلاكت بيندازد و مركب‏هاى مان را از گرسنگى و تشنگى نابود كند. اصحاب با حضرت حركت مى‏كنند. به اوّلين جايى كه مى‏رسند، حضرت سنگ را بر زمين مى‏كوبد و آب و غذا براى نيروها و علوفه براى حيوانات بيرون مى‏آيد و از آن استفاده مى‏كنند تا به شهر نجف مى‏رسند».(3)

3. طىّ الارض و نداشتن سايه

امام رضا(ع) مى‏فرمايد: «هنگامى كه حضرت مهدى(عج) ظهور مى‏كند، زمين از نور خداوند روشن مى‏شود و زمين زيرپاى مهدى به سرعت حركت مى‏كند (و او با سرعت، مسيرها را مى‏پيمايد) و اوست كه سايه نخواهد داشت».(4)

4. وسيله انتقال

امام باقر(ع) به‏شخصى به‏نام سوره فرمود: «ذوالقرنين مخيّر گرديد كه يكى از دوابرسخت و رام را برگزيند. او ابر رام برگزيد و ابر سخت براى حضرت صاحب(ع) ذخيره شد».
سوره پرسيد: ابر سخت چيست؟ حضرت فرمود: «ابرهايى كه در آن رعد و برق و آذرخش و صاعقه باشد. هرگاه ابرى چنين بود، صاحب شما بر آن سوار است. بى‏شك او سوار بر ابر مى‏شود و با آن به سوى آسمان بالا مى‏رود و آسمان‏ها و زمين‏هاى هفت گانه را مى‏پيمايد؛ همان زمين‏هايى كه پنج عدد آن مسكونى و دو تاى ديگر ويران است».(5)
امام صادق(ع) مى‏فرمايد: «خداوند، ذوالقرنين را در انتخاب بين دو ابر سخت و رام مخيّر كرد. او ابر رام را برگزيد و آن ابرى است كه در آن رعد و برق وجود نداشت و اگر ابر سخت را برمى گزيد، اجازه استفاده از آن را نداشت؛ زيرا خداوند، ابر سخت را براى حضرت قائم(عج) ذخيره كرده است».(6)

 

1. عقدالدرر، ص‏97، 138، 139؛ القول المختصر، ص‏19؛ الشيعة و الرجعه، ج‏1، ص‏158.
2. بصائر الدرجات، ص‏188؛ كافى، ج‏1، ص‏231؛ نعمانى، غيبة، ص‏238؛ خرائج، ج‏2، ص‏690؛ نورالثقلين، ج‏1، ص‏84؛ بحارالانوار، ج‏13، ص‏185 و ج‏52، ص‏324.
3. كمال الدين، ص‏670؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏351؛ وافى، ج‏2، ص‏112.
4. كمال الدين، ص‏372؛ كفاية الاثر، ص‏323؛ اعلام الورى، ص‏408؛ كشف الغمّه، ج‏3، ص‏314؛ فرائد السمطين، ج‏2، ص‏336؛ ينابيع المودّه، ص‏489؛ نورالثقلين، ج‏4، ص‏47؛ بحارالانوار، ج‏51، ص‏157؛ ر. ك: كفاية الاثر، ص‏324؛ احتجاج، ج‏2، ص‏449؛ اعلام الورى، ص‏409؛ خرائج، ج‏3، ص‏1171؛ مستدرك الوسائل، ج‏2، ص‏33.
5. مفيد، اختصاص، ص‏199؛ بصائر الدرجات، ص‏409؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏321.
6. اختصاص، ص‏326؛ بحارالانوار، ج‏52، ص‏312؛ غاية المرام، ص‏77.

 

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: